Zemra e shtrirë në brigje

Zemra e shtrirë në brigje*

Mbi vëllimin poetik “Klithma e pulëbardhës” të Timo Mërkurit

Nga Niko Kacalidha

Tani ky qytet do ketë formën e zemrës së poetit shtrirë në brigje.

Përherë ky qytet ka patur formën e zemrës së poetit, shtrirë në brigje, që nga gjeneza e botës.

Po që këtej e tutje, me risinë optike metaforike, brigjeve shkëmbinjve, grigjeve të dallgëve, baticës dhe zbaticës, do kërkohet mes perlave refleksioni i zemrës së poetit.

Poetët bëjne dhe dallgët të fashiten dhe ndërkohë të integrojnë furtunave pikëllimin.

 U flasin valëve të ndrojtura si çupëza fajtore duke i marrë në prehër. Ulin kokën bashkë me trëndafilat, për të mos lënduar vajet e nënave.

Poetit i dhimbset shtëpia me dramën e dritareve të vogëla të turpit. Ndaj ulin kokën luleshqerat.

Çuditë, mes pikëpyetjeve,pikëçuditjeve dhe retiçencave nuk paskan përgjigje. Se të gjithë duhet ta dinë për yllin që ra. Se të gjithë e dinë. Se të gjithë duhet ta dinë për ditëprerin e mbytur. Për fustanin e bardhë nusëror që mbeti palosur në arkivolin e radhës. Se dihet pse një pulëbardhë i bën shoqëri, ulur te varri. Pse vajzat kanë shikimin nga deti. Pse vesa është pikë loti mbi petale. 

Kjo është mrekullia e çudive poetike, ku poetët, në mes të dritës dhe  viseve parajsore, mes rutinës së ditës, ata si pelegrinë të shpirtit zbardhin bukuritë, prej negativit të dhimbjes dhe ngazëllimit për rigjenerimin e botës.

Tani Timo Mërkuri, ky poet i vërtetë i dhimbjes së heshtur dhe ndërkohë i ulërimës, lindur poet mes fatit të veçantë të viseve të guackave, i hap ato me butësinë delikate të durimit, për të zbërthyer ca  perla miligramesh dhe gjakos gishtrinjtë për bukurinë e flijimit, me sentence befasuese, i veçantë në llojin e vet, mes larmisë dhe imazheve mesdhetare.

Ai në butësinë e tij vuan një dramë tronditëse dhe është gati ta prishë edhe shtëpinë e tij metaforike në breg të detit për hir të madhështisë sublime.

*-Botuar te gazeta ABC më 28 Gusht 2005.