Timo Merkuri

 

HARRESA E URAVE

 

Nga Timo Mërkuri

Qysh në leximin e titullit të poezisë së Odise Kotes "Ura e Zonjës"çuditërisht m’u  faneps në mendje kështjella e Gjirokastrës, emrin e të cilës legjenda e lidh me princeshën Argjiro,jo aq me pretendimin e realitetit se sa si dëshmi e një nderimi të lartë që qyteti i jep femrës, përkundër dokeve kanunore shtypëse për atë. Kështjella si simbol i pushtetit vertikal autokratik, flet për histori luftërash të gjata dhe të ashpra, sundime , dhunë e burgje, por pavarësisht kësaj ngjyre gri, ajo ka hyrë në këngë, fotografi e piktura bashkë me legjendën e "Argjiros", princesha që hidhet nga shkëmbi bashkë me foshnjën për të mos rënë robinjë e turqve, prania e së cilës e zbut pak grinë  e kështjellës, ashtu si prania e një femre në një ambient burrash e zbut vrazhdësinë e gjuhës së tyre. Fakti që Argjiroja është thjeshtë një legjendë jo vetëm që nuk ja ul vlerën, por e legjendarizon  ndjenjën e nderimit dhe të vlerësimit të femrës në kombin tonë. Këtë e përforcon edhe emri  “Rozafa” i kështjellës tjetër në veri e cila, po sipas legjendës, vetë sakrifikohet për ndërtimin e saj, duke nënkuptuar se vetësakrifi-kohet për formimin e identitetit të kombit tonë. Duket sikur femrën shqiptare Zoti e ka krijuar jo nga brinja e burrit por nga legjendat, për t'u dhënë jetë e kuptim atyre, sepse nuk është e rastësishme që ato (legjendat) janë për femra që vetë sakrifikohen në themele urash dhe kështjellash. Odise Kote duket sikur e shmang me ndërgjegje kështjellën, prandaj te romani “Funerali i hijes” ve në gojën e personazhit Petro mendimin që të lëvizet kështjella nga vendi sepse pengon shikimin në horizonte, pra duhet të zhvendoset kështjella në një vend diku tjetër që qyteti të ketë hapësirë drite. Mendimi është tepër i qartë, të shtohen urat që lidhin qytetin me krahinat e më tutje.

I-Odise Kote nuk merret me kështjellën, thua kjo anije-kështjellë që dikur, në kohëra që s’mbahen mend, përjetoi një ngecje  në majë të shkrepit shkëmbor  si pasojë e tërheqjes së beftë të ujërave mbi të cilat lundronte nga ndonjë tronditje sizmike Poetit sikur  nuk i intereson kështjella dhe ajo që përfaqson, prandaj e le aty dhe qysh në vëllimin e parë poetik, shkruan poezinë për "Urën e Zerzebilit", mbi motivin e njohur që pikon lotë: "Mu tek ura e Zerzebilit/ Hanushe bil e Bakirit/Të vrau plumb i qafirit/Pse hoqe perçen e sirit". Si për ta plotësuar këtë synim, shkruan romanin fin "Ura e Margaritës" dhe më tejë mediton mbi baladën e murrimit të nuses së vogël te Ura e Kordhocës me atë mbylljen tronditëse: "... Unë s’qaj se mbeçë pa grua / Po qaj për vëllezërinë / Që më bënë pabesinë". Është e natyrshme të merresh me 36 urat që ka Gjirokastra, njera më e bukur se tjetra edhe pse kështjellat tona nuk e kanë atë bukurinë e kështjellave europiane, si pasojë e gjyleve që kanë hedhur mbi ato luftërat e shpeshta, por për urat, aha, këtu ndalemi pak. Urat tona të vogla, me atë ngjyrë guri, që duken për së largu si lule të mbira në plasaritjet e shkëmbinjve, janë të bukura si ëndërra në prag mëngjesi, janë të gjalla si vajza në adoleshencën e parë që të robërojnë me sytë e tyre të rëmbushur me pak lagështirë vese. Të mbetet në kujtesë Ura e Gjakone që lidh Dunavatin me Lazaratin nga sipër, Urat e Mëdha (akuadukti ajror) mbi të cilën kalon ujësjellësi që furnizonte kështjellën,unike jo vetëm në Ballkan Ura e Ficove pranë shtëpisë së Kadaresë, Ura e Dervish Beut në Cfakën e poshtme, sa për të përmendur disa nga 36 që janë gjithsej

Te poezia “Ura e Zonjës” e Kotes, ndonëse ka një atmosferë legjende, nuk kemi të bëjmë me murime nusesh në themele kështjellash dhe urash, as me vrasje vajzash që heqin “perçen e sirit”, këtu kemi të bëjmë me një Zonjë (me “Z” të madhe) që ecën mbi një urë si një “ëndërr”, e cila është emërtuar nga populli  “Ura e Zonjës”, sigurisht në respekt të saj. (Ky emërtim na kujton se ne vitin 1924, Këshilli i Bashkisë Gjirokastër miratoi "Dekretin e Zonjërisë, ligj qe detyronte burrat të respektonin gratë dhe ato kishin të drejta njësoj si parizienet). Për titullin “Ura e Zonjës” nuk arritëm ta pyesim poetin, madje as për identitetin e kësaj “Zonje” se menjëherë na ndihmon gazetarja Aida Shtino, një tjetër gjirokastrite e nderuar, e cila sqaron se: "Është quajtur 'Ura e Zonjës' për shkak se u ndërtua nga një zonjë dhe kjo ishte kontesha daneze, gruaja e Mufit Bej Libohovës, Zonja Olga Schëeitzer Libohova, e cila mbas vdekjes së Mufit Bej Libohovës u quajt Zonja e Libohovës. Ajo kontriboi shumë për Libohovën". Një konteshë suedeze e martuar me një bej libohovit, këtu fantasia merr krahë e fluturon nëpër ëndrrat rozë, që sigurisht kalojnë nga kjo urë, e cila domosdo do ketë ndonjë sekret dashurie, nga ato që lenë pa gjumë vajzat. Sa shumë ura-asete simbolike ka Gjirokastra?. Tu tregosh turistëve këtë urë të një konteshe suedeze, ju siguroj unë se do hutohen dhe më pas do kërkojnë historinë e dashurisë së saj me beun libohovit. Le më po t’u flasësh për historinë e dashurisë së vrarë të ura e Zerzebilit, lotët do t’u rrjedhin poshtë urës dhe do jenë gati të financojnë ndërtimin e një statuje të “Hanushe-s bil e Bakirit” në mos edhe restaurimin e Urës së Zerzebilit, jo si një Urë të Psherëtimave, por si një urë të dashurisë së vrarë. Dëgjoni ju djem  gjirokastritë, mos i harroni kurrë Hanushet e vrara apo të qortuara pse ju dashuruan juve, ato mbartin përjetësinë dhe universalitetin e dashurisë ku është gdhendur emri juaj.

II- Poezia "Ura e Zonjes" nga Odise Kote përdor dy simbole kryesore: urën dhe Zonjën. Këto simbole janë thelbësore për të shprehur tematikat e lidhjeve ndërmjet njerëzve, kohëve, sakrificës, vuajtjes, dashurisë dhe mikpritjes. Në vijim, le të analizojmë secilin simbol veçmas, duke u fokusuar në elementet dhe ndikimet e tyre.

a-Simboli i Urës

Ura simbolizon lidhjet ndërmjet njerëzve dhe kohëve,mënyrën se si njerëzit dhe brezat lidhen me njëri-tjetrin. Ajo përfaqëson një strukturë që mundëson kalimin nga një gjendje në tjetrën, duke krijuar një lidhje mes së kaluarës, së tashmes dhe së ardhmes. Në vargjet: "Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,/ sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?", ura shfaqet si një vend ku koha dhe hapësira bashkohen, duke u bërë një pikë takimi për përvojat njerëzore.

Ura është gjithashtu një simbol i transformimit dhe kalimit nga një fazë e jetës në tjetrën. Kjo mund të interpretohet si një proces i rritjes personale, përvojës dhe zhvillimit. Në poezinë e Kotes, ura përfaqëson mundësinë e ndryshimit dhe të evolucionit të ndjenjave njerëzore, duke i lejuar individët të lëvizin përpara dhe të kapërcejnë sfidat e tyre. Vargjet:"Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,/sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?"theksojnë kalimin përmbi urë, që përfaqëson kalimin përmes kohës dhe përvojave të ndryshme. Akti i kalimit përmbi urë simbolizon procesin e rritjes dhe zhvillimit personal, ku individi përballet dhe kapërcen sfidat e jetës. Ura, në këtë kontekst, është një mjet për të shfaqur rrugën e transformimit dhe për të kaluar nga një fazë e jetës në tjetrën.

b)-Simboli i Zonjës

Zonja në poezi është një simbol i sakrificës dhe vuajtjes. Vargjet "Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël,/ në ç'tehe prese, përgjuar me plumb" tregojnë se ajo ka kaluar nëpër shumë sfida dhe sprova dhe kjo është e natyrëshme. Të vijë një konteshë nga Suedia dhe të bëhet nuse në një skaj të humbur të Perandorisë Turke, kjo është më shumë se sakrificë. Kjo është Dashuri. Kjo Dashuri e konteshës  që hyri në kujtesën e popullit tonë sin ë legjenda si Zonjë është një pasqyrë e forcës dhe qëndrueshmërisë së saj, duke treguar se për të ndërtuar dhe mbajtur lidhjet ndërmjet njerëzve, shpesh kërkohet përballje me vuajtje dhe sakrifica të mëdha.

Zonja gjithashtu simbolizon dashurinë dhe mikpritjen. Vargjet "Mos vallë trupi yt u zgjat nêpër lumë,/ për të ftuar dashnorët e botes...?" sugjerojnë që ajo është një figurë që fton dhe mirëpret njerëzit nga kultura dhe vende të ndryshme. Ajo përfaqëson një hapje dhe një dëshirë për të ndërtuar ura mes njerëzve, duke krijuar një mjedis ku dashuria dhe mirëkuptimi mund të zhvillohen. Sigurisht që fjala “dashnorët” ( e botës) nuk duhet lexuar në kontekstin literal.

Zonja është edhe një simbol i ndjenjave dhe përvojave njerëzore, ajo përfaqë-son dashurinë, dhimbjen dhe përjetimet që ndikojnë dhe formojnë jetën e individëve. Vargjet "Ku u dha dhe u tret ajo puthja fatale,/ që si gjarper pickon ende në brinjë?" tregojnë për një dashuri të humbur dhe dhimbje të papërmbushura që ende ndihen, duke e bërë Zonjën një simbol të përvojave të përjetshme që ndikojnë në thellësinë e shpirtit njerëzor. Sa vajza vallë do kenë ëndërruar

përjetimet e saj?

Ndikimet e simboleve

a1)-Lidhjet ndërmjet njerëzve dhe kohëve janë thelbësore në këtë poezi. Ura simbolizon mënyrën se si brezat dhe individët lidhen me njëri-tjetrin përmes përvojave dhe ndjenjave të përbashkëta. Kjo lidhje kalon përtej kohës dhe hapësirës, duke bërë që çdo përvojë njerëzore të jetë e ndërlidhur dhe e ndikuar nga e kaluara dhe e ardhmja. Ura shfaqet si një vend ku koha dhe hapësira bashkohen, duke krijuar një pikë takimi për përvojat njerëzore. Kjo simbolikë tregon se njerëzit janë të ndërlidhur në mënyra të padukshme, por të thella dhe domethënëse,. Psh vargjet: "Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,/sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?" na bëjnë të reflektojmë mbi rëndësinë e urës si një simbol i lidhjeve ndërmjet njerëzve, duke paraqitur atë si një vend ku koha dhe hapësira bashkohen. Në këtë mënyrë, ura përfaqëson një pikë takimi për përvojat njerëzore, një vend ku brezat dhe individët lidhen me njëri-tjetrin përmes përvojave dhe ndjenjave të përbashkëta. Me këtë simbolikë, poeti shpreh idenë se lidhjet njerëzore janë të ndërlidhura në mënyra të thella dhe domethënëse, duke kaluar përtej kohës dhe hapësirës.

Kalimi dhe transformimi janë gjithashtu një aspekt i rëndësishëm i simbolit të urës. Ajo përfaqëson një strukturë që mundëson kalimin nga një gjendje në tjetrën, duke krijuar mundësinë e ndryshimit dhe evoluimit të përvojave dhe ndjenjave njerëzore. Në këtë poezi, ura përfaqëson mundësinë e transformimit personal dhe të rritjes. Ajo na kujton se procesi i kalimit përmes sfidave dhe përvojave të ndryshme është thelbësor për zhvillimin tonë si individë dhe si shoqëri. Kjo simbolikë nënvizon rëndësinë e të qënit të hapur ndaj ndryshimit dhe të gatshëm për të përballuar sfida të reja për të arritur një zhvillim të plotë personal. Psh vargjet: “"Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël, / në ç'tehe prese, përgjuar me plumb./Qorr qorrimi, lëngatë e tejngopur,/ djegur, përzhitur, i gjithi shkrumb."na bëjnë të reflektojmë mbi procesin e kalimit dhe transformimit në jetën njerëzore. Ura është paraqitur si vendi ku koha dhe hapësira bashkohen, duke lejuar përvojat njerëzore të përshfaqen në një kontekst më të gjerë dhe të thellë. Duke përballuar sfidat dhe përvojat e ndryshme, individi kalon nga një gjendje në tjetrën, duke përjetuar transformimin personal dhe zhvillimin shoqëror. Kjo simbolikë thekson rëndësinë e të qenit të hapur ndaj ndryshimeve dhe të gatshëm për të përballuar sfida të reja, për të arritur një zhvillim të plotë personal dhe shoqëror.

b1)-Zonja si simbol ndikon në thellimin e kuptimit të sakrificës, vuajtjes dhe dashurisë në jetën njerëzore. Ajo na kujton për rëndësinë e mikpritjes dhe të hapjes ndaj të tjerëve, duke krijuar një mjedis ku lidhjet mund të zhvillohen dhe forcohen. Përmes përvojave dhe ndjenjave të saj, Zonja na nxit të reflektojmë mbi përvojat tona dhe të vlerësojmë sakrificat që bëhen për të ndërtuar një jetë të përbashkët dhe të plotë.Psh vargjet: "Ku u dha dhe u tret ajo puthja fatale,/që si gjarper pickon ende në brinjë?"shfaqin në mënyrë të qartë ndjenjat e sakrificës, vuajtjes dhe dashurisë që përjeton Zonja në poezinë e Kotes. Përmes këtyre vargjeve, ne shohim se Zonja është një simbol i një dashurie të humbur dhe një vuajtjeje të papërmbushur, por që ende vazhdon të ndiejë dhimbje në brinjë. Ky pasazh përforcon idenë e sakrificës dhe vuajtjes që shpesh shoqërojnë dashurinë dhe lidhjet njerëzore. Në të njëjtën kohë, ai na inkurajon të reflektojmë mbi rëndësinë e mikpritjes dhe të hapjes ndaj të tjerëve, duke krijuar një mjedis ku lidhjet mund të zhvillohen dhe forcohen. Përmes përvojave dhe ndjenjave të saj, Zonja na inkurajon të vlerësojmë sakrificat që bëhen për të ndërtuar një jetë të përbashkët dhe të plotë.

Pra, poezia "Ura e Zonjës" nga Odise Kote përdor simbolet e urës dhe Zonjës për të eksploruar dhe theksuar temat e lidhjeve ndërmjet njerëzve dhe kohëve, sakrificës, vuajtjes, dashurisë dhe mikpritjes. Këto simbole krijojnë një poezi të pasur dhe të ndërlikuar, e cila na fton të reflektojmë mbi përvojat dhe ndjenjat tona, dhe mbi mënyrat se si ne ndërtojmë dhe mbajmë lidhjet me të tjerët.

III- Poezia "Ura e Zonjes" nga Odise Kote është një poezi simbolike e metaforike, që përdor  imazhe e simbole të fuqishme për të shprehur ndjenja dhe mendime të thella.

Simbolika e urës dhe Zonjës është thelbësore në këtë poezi. Siç shpjeguam më sipër Ura përdoret si simbol për lidhjet ndërmjet njerëzve dhe kohëve, si një mjet për të kaluar nga një gjendje në tjetrën, ndërsa Zonja është një simbol për sakrificën, vuajtjen, dashurinë dhe mikpritjen, duke lidhur përvojat dhe ndjenjat njerëzore me kuptime më të thella dhe universale.

Metaforat e sakrificës dhe vuajtjes janë të pranishme në vargje të tilla si "Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël,/ në ç'tehe prese, përgjuar me plumb." shfaqin sakrificat dhe vuajtjet e Zonjës, duke e bërë atë simbol të qëndrueshmërisë dhe forcës përballë sfidave.Pra edhe metafora është në funksion të simbolikës.

Elementet imazhiste janë të dukshme në poezinë "Ura e Zonjes." Përshkrimet e gjalla dhe të detajuara të vuajtjeve dhe ndjenjave, si p.sh. "djegur, përzhitur, i gjithi shkrumb" dhe "që si gjarper pickon ende në brinjë," ndihmojnë lexuesin të vizualizojë dhe ndjejë intensitetin e përvojave, duke i shërbyer simbolikës së poezisë.

Ndërsa ka përshkrime të sakrificave dhe vuajtjeve që mund të kenë një bazë realiste, poezia në tërësi nuk fokusohet në përshkrime të realitetit pasi ajo i shpreh idetë dhe ndjenjat duke përdorur simbole dhe metafora. Ndaj themi se kjo poezi është simbolike dhe metaforike me elemente imazhiste dhe realiste.

IV-Poezia "Ura e Zonjës" nga Odise Kote, për nga koloriti duket sikur është një fragment legjende, ndaj themi se mbështetet në bazë të fortë tradicionaliteti poetik, duke evokuar motive dhe figura të njohura nga tradita dhe kultura shqiptare, si:

a)-Përdorimi i figurës së gruas si një simbol i nderimit dhe sakrificës shihet te vargjet: “Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,/sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?” pasi gruaja është shpesh një figurë qendrore në traditën poetike shqiptare, këngë, mite e balada duke simbolizuar virtyte të larta si nderi, sakrifica dhe qëndrueshmëria. Te kjo poezi, ajo është e përjetësuar në kujtesën historike dhe nderohet për rolin e saj. Kjo thirret “Ura e Zonjës” Kështjella thirret “ e Rozafës”.

b)-Motivet e klithmave dhe tmerrit, të lidhura me vuajtjet (si në balada): “Ç’klithma, tmerre, mbytur në lumë,/të shkulin egërsisht mend’t e kokës”duke evokuar vuajtjet dhe tragjeditë që janë pjesë e histories, baladave ( e murrimit) e legjendave shqiptare, të cilat theksojnë përvojat e dhimbshme të popullit nëpër shekuj.

c)-Sakrificat dhe sfidat e përjetuara nga gruaja shfaqen te vargjet:”Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël,/në ç'tehe prese, përgjuar me plumb./Qorr qorrimi, lëngatë e tejngopur, /djegur, përzhitur, i gjithi shkrumb”. Jo më kot i përmendëm baladat dhe legjendat në krye të shkrimit, te kjo poezi përshkrimi i sakrificave dhe sfidave të përjetuara nga gruaja reflekton një motiv tradicional të qëndresës dhe vuajtjes, i cili është i pranishëm në shumë vepra poetike dhe folklorike shqiptare.

ç)-Kudo ku ka një femër ka një dashuri dhe puthje fatale, e cila “pickon ende në brinjë”, si te vargjet: “Ku u dha dhe u tret ajo puthja fatale, /që si gjarper pickon ende në brinjë?/S’gjetën shpëtim në balada, në vaje,/çfarë s’dinë të gjorët, ose dinë gabim…?” pse dashuria “fatale” dhe pasojat e saj janë tema të njohura në baladat dhe legjendat shqiptare. Këtu, poeti përfshin këtë motiv për të lidhur poezinë me traditën e pasur të tregimeve romantike dhe tragjike.Kujtoni “Rapsodi e një poeme arbëreshë” të De Radës.

d)-Lidhja e gruas me urën si simbol i ndërlidhjes dhe bashkimit, shprehur në sa e sa balada, shihet te vargjet:”Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,/sa shekujt të thirrën - ura e Zonjës?” ku kjo lidhje midis gruas dhe urës reflekton një simbolikë tradicionale të ndërlidhjes dhe bashkimit mes njerëzve dhe brezave, një motiv i pranishëm në kulturën shqiptare. Këto vargje dhe motive tregojnë se poezia "Ura e Zonjës" është e rrënjosur në traditën poetike shqiptare, duke përdorur figura dhe tema të njohura për të nderuar historinë, kulturën dhe përvojat e popullit shqiptar dhe duke ndërtuar mbi këtë tradicionalitet një modernitet të ri shkëmbimesh  e bashkëpunimesh mes njerëzve e kombeve. Urat gjithmon bashkojnë, muret ndajnë.

IV- Poezia "Ura e Zonjës" e Odise Kotes, ndonëse me një motiv disi tradicional dhe me vargje gati tradicionale, është një poezi moderne që përfshin elemente të modernizmit, veçanërisht ato të postmodernizmit. Kjo vepër ndërthur motive tradicionale si ura dhe figura e gruas, të cilat janë të rëndësishme në kulturën dhe historinë shqiptare, duke i sjellë në një kontekst të ri përmes një stili dhe strukture moderne. Kjo ndërthurje e tradicionales me modernen është një nga karakteristikat kryesore të postmodernizmit.

Një nga elementet e rëndësishëm të postmodernizmit që shfaqet në poezi është dekonstruksioni i mitit dhe historisë. Kote luan me mitet dhe legjendat tradicionale duke i dekonstruktuar dhe rikontekstualizuar ato për të reflektuar mbi gjendjen bashkëkohore. Për shembull, figura e gruas në vargjet "Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë, /sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?" është njëkohësisht një simbol historik dhe një figurë që pasqyron sfidat dhe vuajtjet moderne. Kjo prirje për të dekonstruktuar dhe rikonceptuar mitet dhe legjendat është tipike për postmodernizmin.

Një tjetër karakteristikë e rëndësishme e postmodernizmit që gjejmë në poezinë e Kotes është përdorimi i ironisë dhe ambiguitetit. Vargjet "Ç’klithma, tmerre, mbytur në lumë, /të shkulin egërsisht mend’t e kokës." kanë një ndjenjë dykuptimësie dhe ambiguiteti që kërkojnë lexuesin të interpretojë dhe të reflektojë më thellë. Kjo ndihmon në krijimin e një shtresimi të kuptimit që është tipik për poezinë postmoderne.

Struktura e vargjeve në "Ura e Zonjës" nuk ndjek domosdoshmërisht format tradicionale të rimës dhe ritmit, duke i dhënë një ndjesi të lirisë dhe inovacionit. Psh, në vargjet "Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël,/ në ç'tehe prese, përgjuar me plumb." nuk ndihet një strukturë e rregullt ritmike, duke krijuar një ndjesi të lirisë shprehëse. Kjo thyerje e formave tradicionale dhe eksplorimi i mënyrave të reja të shprehjes është një tjetër aspekt i rëndësishëm i modernizmit dhe postmodernizmit.

Poezia trajton tema të thella të identitetit kulturor dhe historik, duke reflektuar mbi rolin e gruas në shoqërinë shqiptare dhe historinë e saj. Ky reflektim mbi identitetin është një karakteristikë kyçe e letërsisë moderne dhe postmoderne, ku autorët shpesh eksplorojnë dhe sfidojnë konceptet tradicionale të identitetit dhe kulturës. Kjo shihet në vargjet "Ku u dha dhe u tret ajo puthja fatale,/ që si gjarpër pickon ende në brinjë?/ S’gjetën shpëtim në balada, në vaje,/ çfarë s’dinë të gjorët, ose dinë gabim…?"

Në përmbledhje, "Ura e Zonjës" e Odise Kotes i qaset rrymës postmoderniste përmes ndërthurjes së tradicionales dhe modernes, dekonstruksionit të miteve, përdorimit të ironisë dhe ambiguitetit, thyerjes së formave tradicionale dhe reflektimit të thellë mbi identitetin dhe kulturën. Këto elemente e bëjnë poezinë një shembull të shkëlqyer të modernizmit bashkëkohor në letërsinë shqiptare dhe Odise Koten një poet të dëshiruar dhe të mirëpritur me krijimet e tij.Dhe mos harroni urat e Gjirokastrës, të cilat, ju fton poeti ti vizitoni.

 

Sarandë, më  qershsor 2024

 

Odise Kote

Ura e Zonjës ...

Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,

sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?

Ç’klithma, tmerre, mbytur në lumë,

të shkulin egërsisht mend’t e kokës.

 

Në ç'prita e zjarre shkoi këmbë e vogël,

në ç'tehe prese, përgjuar me plumb.

Qorr qorrimi, lëngatë e tejngopur,,

djegur, përzhitur, i gjithi shkrumb.

 

Ku u dha dhe u tret ajo puthja fatale,

që si gjarper pickon ende në brinjë?

S’gjetën shpêtim në balada, në vaje,  

çfarë s’dinë të gjorët, ose dinë gabim…?

 

Je grua a ëndërr që shkel përmbi urë,

sa shekujt të thirrën - ura e zonjës?

Mos vallë trupi yt u zgjat nêpër lumë,

për të ftuar dashnorët e botes...?

 

V. O - Ura e Zonjës, udhës për në Labovën e Kryqit.