TIMO MËRKURI,
të falem nderit, or mik i dashur!
që më
shkruan; se duke lexuar poemën time baladeske “Nëntë vje e nëntë ditë” je
përlotur. Jam krenar që e kam bërë të qajë me vargjet e mia një poet e studies
si ty, një himariot e një piluriot që e njeh folklorin e anëve të tij në majë
të gishtave e me thelb të zemrës. Në fakt nuk je i pari që qan. Je i treti. Kam
qarë unë ndërsa e shkruaja, Pëllumb Kulla, që më telefonte se e kisha përlotur
disa herë me Kostandinin dhe ja, më në fund edhe ti. Jemi vetëm tre lexues deri
tani, se libri është i ngrohtë si një bukë furre e unë ndjehem i përkëdhëlur,
që ai të rrëmben lotin prej burri. Ne kemi nevojë të qajmë, sepse kemi harruar
si qahet duke lexuar një libër, një libër, që ty të duket sikur e ka shkruar
gjyshja jote 50 vjet më parë pranë zjarrit nëpër dimrat e Pilurit tënd. Unë jam
fatlumtur që ty, duke lexuar të ngatërrohet Petriti me gjyshen tënde dhe çfarë
nuk do të jepja të jem sado pak si gjyshet e Pilurit, të shpresoj se di të
tregoj si ato të papërsëritshmet një histori rrënqethëse si kjo e Kostandinit
të vogëlith. Natyrisht që me vjen të të përqafoj për këto fjalë të dashura dhe
mezi e prisja gjykimin tënd. Sa për verejtjet zakonore si orizi i dasmave e
ndonje tjetër si mosha ime, ti e di që në poezi kohët bëhen lëmsh qëllimisht
për shkaqe të ditura e origjinalit i iket me njeë tradhëti të bekuar poetike
pëër ta bërë sa më të afërt me lexuesit e sotëm. Mos harro se kur them 30 vite
më parë, e kam saktë pak a shumë llogarinë me kohën, nga që poema ka 15 vjet që
është shkruar e vetëm tani vendosa ta bëj “nuse” për publikun...
Me
njëmijë falenderime për shkrimin tënd të mrekullueshëm që më gëzoi si një
fëmijë.
http://atunispoetry.com/2015/10/04/...
No comments:
Post a Comment