Duke kujtuar '97

Prolog…

U vranë djemt’ e pilure, u grinë…

Dhe nënëzezat mbi varre  u qëndrojnë

                                                     si hënë e eklipsuar…

1-PRANVERË E KRYQËZUAR

Tono Mërkurit

E kryqëzuan pranverën në vendlindjen time

Dhe nënat u veshën me të zeza, si Shën Mëria.

Po, pra. Krishti u kryqëzua në Sarandë,

                                           në kodrën  e Manastirit.

E bashkë me të u kryqëzua dhe dashuria.

Atë ditë kishte dhënë puthjen e parë,

Ndaj i kishte rënë një nur si bir perëndie.

Që atëherë seç ka një bukuri në atë vend,

Siç ka qielli dritën e një ylli që është shuar.

Në jetën tonë java ka vetëm të premte

Dhe viti ka vetëm një stinë, dhe atë të kryqëzuar.

Tani dielli lind i ftohtë, si një foshnjë e vdekur.

2-KU E KISHE GJITHË ATË ZEMËR?!

A.     Qurkut

Është një emër në varrezat e qytetit tim

ku kalojmë kokë ulur. Jo vetëm nga dhimbja.

Këtu heshtin burrat. Hesht era. Vetëm deti

                                                                         përbri

lëkundet si një vajtore në vajin e mortit

e me zhaurimën e dallgëve

si një rënkim që del nga shpirti

përmend emrin e njeriut

që harroi vetveten për të mbrojtur jetimët

atë vit, që njerëzit harruan të jenë njerëz.

Në atë trup të vogël Aristidh

ku e kishe gjithë atë zemër?!

3-KEMI NEVOJË PËR BUZËQESHJE

Sh. Mërtirit

…dhe hëna

përkëdhel fytyrën tënde brenda porcelanit

gjer pas mesnate. E s’do që të shkojë.

Thua se pranë teje do ta bëjë shtëpinë

a, ndoshta, do të marrë diçka nga buzëqeshja

jote

e t’ia shtojë dritës së saj. Ta bëjë më të ngrohtë.

Më njerëzore ta bëjë e ta shpërndajë nëpër botë.

Ne kemi vërtet nevojë për buzëqeshje. Po ti

pse ke dalë kaq i qeshur në fotografi,

në këtë fotografinë tënde të fundit

që na lë kujtim?!

Eh, ç’djem të bukur si yje janë vrarë në qytetin tim.

4-YLLI QË RA…

Y. Qurkut

Ky yll i bukur

         që ndrinte mbi ëndrrat e sa vajzave

Ky yll i vogël që ra

                       E dogji zemrat e motrave

O, po ky yll i vogël, ky yll i bukur

                                         ç’po ndrin mes lotëve.

5-YJET JANË TRËNDAFILA TË BARDHË

Polinë*s së vogël

Kisha një mbesë që më thoshte…

…se yjet janë trëndafila të bardhë

çelur në lëndinat e qiellit

dhe meteorët janë karafila

që Zoti ua hedh njerëzve që i do.

Po, më mblidh ti për Barbin një tufë yje

ose së paku tre-katër meteorë...

Kisha një mbesë të vogël që s'e kam më...

Te cili yll, vallë ta kërkoj?

*….ikur aksidentalisht

Nga  antologjia “Ëndërime të mbytura në det”. Shtëpia Botuese “Beqir Mysliu” Gjilan 2018