Pershendetje ne promovimin e librit "Thesari" te Vasil Gjivoglit

Përshëndetje në promovimin e librit “Thesari” të Vasil Gjivoglit

Nga Timo Mërkuri

Leximi i librit “Thesari” i Vasil Gjivoglit, një libër me rrëfenja plot humor e urtësi nga vendlindja e tij , Piqerasi, i ngjan gërmimeve arkeologjike mbi rrënojat e  një qytetërimi antik. Të duket se diku zbulohet një  fragment kështjelle, pak më tejë një  statujë burrështeti a ushtaraku, ja një bazoreliev nimfash e pak më tejë një mozaik pelikanësh, dëshmi këto të një qytetërimi të avancuar, në raport me vendbaniet e tjera. Të duket se, duke çfletuar faqet e librit, po heq  prej tyre dheun  e haresës hedhur  nga koha e modernitetit.

Dhe duke menduar mbi këto rrëfenja, me atë buzëqeshjen  që të çel në fytyrë gjatë leximit, shikon se nuk ke “gërmuar” diku në periferi të  “qytetit”, por bash mu në qëndër të tij. Aty te rrapi i fshatit, ku ishte ngritur “Akademia” , aty ku të rinjtë  mbrujteshin me dijet e kohës, për tu paraprirë  furtunave të jetës me dije e urtësi.

Aty, te rrapi i fshatit, ku mblidheshin burrat e pleqtë e bisedonin për probleme të përditëshme, që nga rradha e vijës së ujit e deri te radha e “punëve të perëndisë”.

Aty qe akademia e edukimit të brezave të tërrë. Aty të rinjtë njiheshin me dijet e përvojës jetësore, me rrugëzgjidhjet e konflikteve dhe kurtheve që jeta  u sillte përpara. Aty edukoheshin me  finesën e fjalës, të mendimit dhe të veprimit.

Aty mësohej që humori ishte ura e ngritur mbi  lumin e provokimeve, ishte shkalla që të lartësonte nëpër bedenat e kalave, ishte kali që të çonte me galop tek e nesërmia.

Fakti që shumë situata provokuese zgjidheshin me humor e jo me kobure apo shpata, tregon shkallën e lartë të  qytetarisë dhe  civilizimit të debatuesve. Pa çka se autorët dhe aktorët qenë fshatarë të thjeshtë, barinj e bujq që rropateshin gjithë ditën për të nxjerrë bukën e gojës. Dhe “profesorët” po barinj e bujq ishin, por vetëm se kishin shumë…thinja e rrudha  në kokë e në ballë.

Fshatrat tona kishin më shumë qytetari se çkanë sot disa …qytetarë. Kishin më shumë diplomaci se disa dipllomatë të sotëm. Dhe qysh dje shikonin më larg se e sotmja jonë, shikonin tek e nesërmja që do vijë dhe për ne.

Fakti që ky humor vjen i gjallë dhe sot tek ne dhe madje na bën të buzëqeshim e të mendojmë mbi të, dëshmon vitalitetin  e tij, vlerën e tij të patjetërsueshme, më të çmuar se çdo pasuri. Sepse përvoja jetësore, mënçuria dhe humori popullor, mësuar në “akademinë e popullit” janë në vetvete një thesar, zbulimi dhe përdorimi me “nikoqirllëk” i tij do bëjë të “pasur” çdo  brez njerëzor, çdo vend e komb.

Këtë  thesar ka zbuluar  Vasil Gjivogli  në Piqeras, thesar të cilin ai nuk e fsheh nëpër sënduqet e shtëpisë së tij, por  na e vë  në dispozicion, qëndisur nëpër faqet e librit “Thesari”.

Sarandë, më 26.7.2014