Ndoshta vjen të hënën…

NDOSHTA VJEN TË HËNËN…

Një emër

Kur dëgjoj këtë emër vajze, dridhem

e  kam frikë.

Më duket se do të tradhëtohem sërish.

Ndoshta vjen të hënën…

Si erdhi kjo e shtunë që nuk është e shtunë?

E heshtur.

Dhe heshtja është hymn i vetmisë.

Akrepat e orës

ngjajnë si kërcuj shkurresh, të djegura në shpat mali.

Luhaten nga era.Po prapë mbeten në vend.

Duhet patjetër të kaloj të dielën,

si një djerrinë të përcëlluar

                                       plot thëngjij e afsh shkrumbi,

e të mbrij tek e hëna,

ku më prêt buzëqeshja e një trëndafili të porsaçelur

që valëvitet si flamur në kiçin e tragetit.

Dhe s’dua të mendoj

                                 që e hëna mund të vijë dhe vetëm.

Po qe kështu, lere, të mos vijë.

Sy vajze në trotuar

Qerpikët lyer me rimel e zgjatur si qipariza

u bëjnë hie ëndrave të vdekura

                                              varosur në parcelat e syve.

Sa shumë varre,

sa shumë kryqe

 paska brenda tyre.