4 poezi

 EMRI I NJERIUT

                                                A.Qurkut

Është një emër në varrezat e qytetit tim

ku kalojmë kokëulur.Jo vetëm nga dhimbja.

Këtu heshtin burrat.Hesht era. Veç deti përbri

lëkundet si një vajtore në vajin e mortit

e me zhaurrimën e  dallgëve

                                           si një rënkim që del nga shpirti

përmënd emrin e njeriut,

që harroi vetveten për të mbrojtur jetimët

atë vit, që njerëzit haruan të jenë njerëz.

Në atë trup të vogël, Aristidh

ku e kishe gjithë atë zemër?!

…KE DALUR  I QESHUR NË FOTOGRAFI

Sh.Mërtirit

…dhe hëna,

përkëdhel fytyrën tënde brenda porcelanit

gjer pas mesnate. Dhe s’do që të shkojë.

Thua se pranë teje do ta bëjë shtëpinë

a, ndoshta, do të marë diçka nga buzëqeshja jote

e t’ia shtojë dritës së saj. Ta bëjë më të ngrohtë.

Më njerëzore ta bëjë ,

                                     e ta shpërndajë përmbi botë

sepse ne kemi vërtet nevojë për buzëqeshje.Po ti,

pse ke dalur kaqë i qeshur në fotografi,

në këtë fotografinë tënde të fundit

që na le si kujtim?

Eh, ç’djem të bukur si yje

                                            janë vrarë në qytetin tim.

YLLI QË RA                   

                                                             Y.Qurkut

Ky yll i bukur

                       që ndrinte mbi ëndrat  e sa vajzave

Ky yll i vogël që ra

                                e dogji zemrat e motrave

O, po ky yll i vogël, ky yll i bukur

                                                 ç’po ndrin mes lotëve.

PRAGMBRËMJE NË VARREZAT E QYTETIT TIM

Shkoi dhe kjo ditë me lot’ e ligjërime

e me rënkime deti

-Pse ndodhi kështu?

Tani erdhi mbrëmja.Flini more djem

se rinë zgjuar e treten

nënat për ju.