Nisje emigranti

NISJE EMIGRANTI

 U nisa. E vendlindja ime,

duke tundur shaminë e bardhë të mjegullës

më thotë udhë e mbarë.

Po pse u nxi shamia e bardhë e reve mbi kodrat e qytetit?

Cili orakull foli?

Çfarë gjëme paratha?

 HËNA E GUSHTIT

Ah kjo hën’ e gushtit! Ah kjo hënë

që më la pa gjumë. Po më çmënd

kur vrapon mbi valë e ndjekur nga yjet

siç më ike ti, e ndjekur nga ëndrat.

Ah kjo hën’ e gushtit sa më trëmb !

Si vajzat me skafe, kur ikin me ngut

trëmbem se mos hëna bëhet prostitutë.

VAJZA I PUNON NË MILANO

…dhe ai ndërtoi në qytet një shtëpi të re.

                                                  Të bukur.

Vetëm dritaret i ka pakëz të vogëla. Si sy

                                       të ulur nga turpi.

SHTËPIA IME NË BREG TË DETIT

...e vogël, si një pikë lot. Era

sjell kuje skafesh

e dallgët,

përplasin te pragu i saj

trupat pa jetë të shpresave të mbytura.

  

Shtëpia ime, në mes të pjergullave. E fshehur

 si dashuria e parë

 Këtu, trishtimi si një qukapik troket në

 trungjet e ëndërave

 të mia,

 që nuk lulëzuan kurrë.

O, po dua ta shëmb këtë shtëpi mureplasaritur

 se më shkoi jeta me ankthe,

 pa fjetur një natë gjumë.