"AGMIA" revistë letrare-kulturore

"AGMIA" revistë letrare-kulturore

Shtator 22 · Përpunuar

Timo MERKURI

TANI QË TË NJOHA TY
( Cikël poetik )

EMRI I NJERIUT

(A.Qurkut)

Është një emër në varrezat e qytetit tim
ku kalojmë kokëulur.Jo vetëm nga dhimbja.
Këtu heshtin burrat.Hesht era. Veç deti përbri
lëkundet si një vajtore në vajin e mortit
e me zhaurrimën e dallgëve
si një rënkim që del nga shpirti
përmënd emrin e njeriut,
që haroi vetveten për të mbrojtur jetimët
atë vit, që njerëzit haruan të jenë njerëz.
Në atë trup të vogël, Aristidh
ku e kishe gjithë atë zemër?!

…KE DALUR I QESHUR NË FOTOGRAFI

(Sh.Mërtirit)

…dhe hëna,
përkëdhel fytyrën tënde brenda porcelanit
gjer pas mesnate. Dhe s’do që të shkojë.
Thua se praën teje do ta bëjë shtëpinë
a, ndoshta, do të marë diçka nga buzëqeshja jote
e t’ia shtojë dritës së saj. Ta bëjë më të ngrohtë.
Më njerëzore ta bëjë ,
e ta shpërndajë përmbi botë botë
sepse ne kemi vërtet nevojë për buzëqeshje.Po ti,
pse ke dalur kaqë i qeshur në fotografi,
në këtë fotografinë tënde të fundit
që na le si kujtim?
Eh, ç’djem të bukur si yje
janë vrarë në qytetin tim.

YLLI QË RA

(Y.Qurkut)
Ky yll i bukur
që ndrinte mbi ëndrat e sa vajzave
Ky yll i vogël që ra
e dogji zemrat e motrave
O, po ky yll i vogël, ky yll i bukur
ç’po ndrin mes lotëve.
Pragmbrëmje në varrezat e qytetit tim
Shkoi dhe kjo ditë me lot’ e ligjërime
e me rënkime deti
-Pse ndodhi kështu?

Tani erdhi mbrëmja.Flini more djem
se rinë zgjuar e treten
nënat për ju.

LOTI I DETIT

Po vij drejt jush si një dallgë deti.
Valët,
janë rrudhat e ballit tim. E kreshtat e tyre të bardha
thinjat e mia të parakohëshme janë.

Ju dërgova pulëbardhat si kartolina për krishtlindje,
a i morët vallë?

Po vij drejt jush e prapë do kthehem, me zbaticën
se kam dhe një mort tjetër.

Një dert e kam.E një dhimbje që se mbaj dot.

Dhimbjen time e vajton dhe deti.

Me lot stërkalash e suferinat ligje.
Moj botë e vogël, pse ke kaqë shumë dhimbje?

TRIPTIK
( Nitës )

I

Ky park ku ti shëtit shkujdesur është zemra ime
Dhe këto lule që ti ledhaton,ëndrat e mia janë.
Tani që të njoha ty,
dua të rroj e të vdes si trëndafili në maj.

II

Ky stol ku ti je ulur është veç një gur
që dikur zemrës ja pata vënë.
Mos u habit,
në zemrën time do të gjesh gërmadha dashurish
që mund ti sodisësh si rrënoja antike.

III

Unë, jetim si ylli i mëngjesit.I heshtu si ai,
kam qiellin tim e dashurinë time.

A e ke vënë re, buzëqeshja ime
ka më shumë ylberë se e gjithë pranvera
dhe këngën time, kori i yjeve e shoqëron
duke bërë të hedhë valle Arusha e Madhe.

Unë pra, po të jap zemrën time
me ylbere mbi rrënoja e ansamblin e ëndrave
që këndojnë hymnin e dashurisë.

Unë nuk e di ku e ka shtëpinë pranvera,
por buzët e tua janë për mua
portat e lumturisë.

BIJA IME

Bija ime e vogël,
gjumi im i prishur
gazi im i fshehur
dhe pëllëmb e ngrohtë
që më fshiu lotin.
Ti përherë e vogël
bijëzo.

TIM BIRI

Në këtë ngjitje, o bir
e shoh që të pengon hapi im i rrëndë e i ngadaltë.
Por ti mos mendo të më ndihmosh duke më pritur.

Asnjë pritje nuk të çon përpara.

Pra, lermë mua, të përcjell ditët e mia.
Ti vetëm ecë, që të mbrish sa më parë
aty, ku unë u rropata gjithë jetën të mbrij.
Aty nise hapin tënd.S’do jeshë vetëm.Aty
të prêt buzëqeshur të të bëhet bashkëudhëtare
ëndëra ime, o bir.