Cikël poetik marrë nga Anatomia e Lotit, përkthyer nga Andrea Zarballa

ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΥΓΕΙ

Ο πόνος κατοικεί στην πόλη μου.

Στην γειτονιά μου είναι το σπίτι του.

Δίχως χτύπους στην πόρτα, απροσδόκητα

μπήκε στη ζωή μας.

Ω, τι πένθιμη, τι θλιβερή συγκατοίκηση!

Τώρα οι κουβέντες μας μοιάζουν με μνημόσυνα

και τα λουλούδια στη βεράντα μυρίζουν θυμίαμα.

Μα πότε θα φύγει, να πάει στον αγύριστο,

για να ευωδιάσει και πάλι αγάπη το τριαντάφυλλο;!

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ  «1 ΜΑΗ» 

Δεν μπορώ πια περίπατο να βγω

            στη λεωφόρο 1 Μάη, στους Αγίους Σαράντα,

όπου ο ήλιος λάμπει παγερά

σαν αναμνηστική στήλη

και τα νέον φεγγοβολούν στα βλέφαρα του σούρουπου 

σαν δάκρυα στα μάτια της μάνας του Υσέν Ατσάκο.

Σ’ αυτή τη λεωφόρο,

που την πένθιμη πομπή των λουλουδιών

στην άκρη της άνοιξης

την οδηγούν δυο πέτρινα περιστέρια 

και η ζωή σταμάτησε στα δεκατρία της χρόνια.

Εδώ ο πόνος έχει όνομα μικρού παιδιού

κι ο θάνατος ονομάζεται κράτος.

ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ

Τα Εικονίσματα στις άκρες των δρόμων

μοιάζουν με αστυνομικούς σε κατάσταση πολιορκίας

που σου παγώνουν την καρδιά, καθώς σου λένε:

Απ’ εδώ πέρασε ο θάνατος, απαγορεύεται η χαρά!

Δίπλα τους οι άνθρωποι βαδίζουν αργά, σιωπηλά,

σαν να πατούν σε νωπές πληγές,

σαν να αποφεύγουν να ξυπνήσουν τη θλίψη

στα χαμόγελα,

τα σταμπαρισμένα χαμόγελα στην πορσελάνη. 

Τα Εικονίσματα στις άκρες των δρόμων,

είναι σαν κεριά σε νεκροταφείο, που μόλις ανάψανε.

Μπροστά τους οι μέρες μας περνάνε σαν πομπή.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΞΕΝΙΤΕΥΤΗΚΑΝ…

... και στο κατώφλι του σπιτιού μου

ένα λευκό τριαντάφυλλο καμαρώνει.

Τα πρωινά που βγαίνω

με ξεπροβοδά με δάκρυα και λυγμούς.

Κι όλο κάτι μου λέει με αναστεναγμούς.

Μα να το κόψω δεν μπορώ,

γιατί δεν έχω σε ποια να το προσφέρω!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ

Είναι ένα σπίτι εκεί στο Νότο,

μικρό, σωστό κουκλόσπιτο. Με παράθυρα

καλυμμένα από τα βλέφαρα της κληματαριάς

και με τη συκαμιά στο κατώφλι, που της ξεράθηκαν

οι παλάμες των φύλλων στα κλαδιά,

δίχως να πει την ευχή Καλωσόρισες, γιέ μου!

Είναι ένα σπίτι εκεί στο Νότο, σιωπηλό,

σαν γριούλα ξεχασμένη.

Κι ένα ρυάκι, που περνάει στο κατώφλι του

σαν τη γραμμή της μοίρας

μες την λιμνούλα της αυλής μαζεύει όλα τ’ άστρα,

μα δεν μπορεί να του ομορφύνει τα γεράματα.

Αχ, το μικρό το σπίτι εδώ στο Νότο,

είναι το σπίτι όλων μας!